Villa Ephrussi de Rothschild in Cap Ferrat

Beelden uit La Belle Èpoque (1871-1914) aan de Franse Rivièra wekken de indruk van een grillig gouden tijdperk boordevol plezierige bezigheden en uitspattingen. Het was een tijd van pure fantasie; de dingen waar kleine meisjes van kunnen dromen - kastelen, vorstelijke huizen, baljurken en glazen muiltjes.

De barones

Barones Charlotte Beatrice Ephrussi de Rothschild werd geboren (in 1864) fabelachtig rijk - een dochter van de multi-generatie Rothschild-bankoprichtende familie. Ze werd van jongs af aan blootgesteld aan luxegoederen en fantastische kunstwerken en had, net als haar ouders, een passie voor het verzamelen van mooie dingen.

Op 19-jarige leeftijd werd ze uitgehuwelijkt Maurice Ephrussi, die 15 jaar ouder was dan zij. De Ephrussi's waren een Russisch-joodse familie die een fortuin verdiende door de graandistributie te beheersen, vervolgens nog meer geld verdiende met olie, en later een bankenketen oprichtte genaamd Ephrussi & Co. Het was een machtsgreep voor haar vader om zijn verfijnde maar maagdelijke dochter aan hen te beloven.

Het is niet verwonderlijk dat het huwelijk snel zuur werd voor Béatrice. Maurice was een man met een zwak karakter en een vreemdgaande echtgenoot. Niet lang nadat ze getrouwd waren, ontdekte ze dat hij haar een ernstige seksueel overdraagbare aandoening had gegeven, waardoor ze geen kinderen kon krijgen.

1902, Théodore Reinach (die ook in de familie Ephrussi trouwde) begon met het bouwen van een villa in Beaulieu-sur-Mer. Zijn bezoeken Villa Kerylos (die nu ook beschikbaar is voor bezoeken), werd Béatrice verliefd op het gebied.

Ook Maurice voelde zich hierdoor aangetrokken tot Zuid-Frankrijk het casino van Monte Carlo, en hij en Béatrice bleven belastingvrij wonen Monaco. Hij was een dwangmatige gokker (zowel aan de kaartentafel als via paardenraces) en tegen 1904 had hij hen in een gat van enorme gokschulden gedreven, wat neerkwam op maar liefst 12 miljoen goudfranken (het equivalent van € 30 miljoen vandaag ).

Bezorgd over de financiële toekomst van het gezin en niet willen dat de naam Rothschild wordt geassocieerd met Maurice of zijn oplopende schulden, stemde de vader van Béatrice er uiteindelijk mee in om hem voor de rechtbank te dagen om een ​​echtscheiding aan te vragen. Ze wonnen de zaak en in juni 1904, na 21 jaar huwelijk, werd hun scheiding officieel uitgesproken en was hun liefdeloze huwelijk definitief voorbij.

De villa

Béatrice's vader stierf in 1905 (gelukkig na haar scheiding) en zij erfde een deel van zijn immense fortuin. Datzelfde jaar, nu 40 jaar oud, besloot ze dat ze een fris en onafhankelijk nieuw leven wilde beginnen, en dat de manier om dit te doen was om haar droomhuis te bouwen in Kap Ferrat.

Toen ze voor het eerst dit 17-acre (69.000 m²) stuk grond op Cap Ferrat, werd ze meteen verleid door de schoonheid van de omgeving. In die tijd was het land nogal ontoegankelijk; het was weinig meer dan een kaal rotsachtig gebied waar een muilezelpad doorheen liep. Toen ze hoorde dat het pand te koop stond en dat de Belgische koning, Leopold II, was er ook in geïnteresseerd, kocht het zonder aarzelen en begon een luxueuze villa te bouwen in wat later bekend werd als de Goût Rothschild stijl.

Het project, dat prachtige tuinen omvatte, nam zeven jaar in beslag (1905 tot 1912). Béatrice was bijzonder kieskeurig als het ging om de keuze van een architect. Ze weigerde plannen die waren ingediend door een tiental vooraanstaande architecten, waaronder de projecten van Claude Girault (architect van het Petit Palais) en Henri-Paul Nénot (ontvanger van de Grand Prix de Rome en ontwerper van de nieuwe Sorbonne). Architect Jacques Marcel Auburtin werd uiteindelijk belast met het ontwerp van de villa, nadat hij nauwgezet aan alle eisen van Béatrice had voldaan. Hij werd bijgestaan ​​door Aaron Messiah, een architect uit Nice die later meerdere villa's voor de aristocratie zou bouwen.

Villa Ile-de-France (zoals het destijds heette) is een pastiche van Veronese marmer, Lodewijk XV-meubels en duizenden en duizenden Sèvres-terrines.

Béatrice was zo'n goede klant, dat verkopers bereid waren hun kunst en meubels op treinen te laden en hun winkels naar haar toe te brengen. Ze richtte haar villa direct aan het Gare de Beaulieu in; er zou een trein uit Parijs arriveren vol met meubels en kunstwerken en Béatrice zou op het perron van het treinstation het kunstwerk uitkiezen dat ze voor haar villa wilde hebben! Veel van de kunst en meubels die niet voor deze villa zijn geselecteerd, zouden in plaats daarvan haar villa in Monaco inrichten.

Béatrice hield van kunst en gebruikte haar rijkdom om de wereld rond te reizen en een collectie schilderijen aan te schaffen, waaronder oude meesters, sculpturen, zeldzaam porselein en antieke meubels. Ze vond het leuk om de villa te vullen met haar steeds groter wordende kunstcollecties. Ze creëerde ook haar eigen privédierentuin met exotische vogels en dieren, waaronder flamingo's, papegaaien, apen, mangoesten, antilopen en gazellen. Ze maakte er een centrum van voor allerlei soorten kunst: literaire feesten, muziek, bijeenkomsten van kunstverzamelaars en meeslepende gesprekken.

De tuinen

De villa is het meest bekend om zijn negen thematuinen, evenals het rozen- en plantenfestival dat elk jaar in mei plaatsvindt. Béatrice deed een beroep op de talenten van verschillende gerenommeerde ontwerpers, waaronder Harold Peto en Achille Duchene - destijds zeer gewaardeerde landschapsarchitecten in Europa en de Verenigde Staten.

De gekozen locatie voor de villa leende zich niet bepaald voor de aanleg van een tuin. Inderdaad, het creëren van een park op een rotsachtig voorgebergte bedekt met bomen en blootgesteld aan harde wind was een behoorlijk hoogstandje. Béatrice liet de grond opdynamiseren en er werden grote hoeveelheden aarde aangevoerd om het oppervlak opnieuw te egaliseren. Honderden Italiaanse arbeiders werden ingehuurd voor deze grootschalige nivelleringswerken. Het was niet ongebruikelijk om haar werknemers verborgen te zien in piramides van groen karton, die cipressen voorstellen, of lange stroken zilver, grijs en groen weefsel te manoeuvreren in een poging de exacte locatie van de vijvers, opritten en bloemperken te bepalen...

Béatrice werd geïnspireerd door haar reizen om negen verschillende tuinen te creëren rond internationale thema's. Spaans, Florentijns of Japans... tuin van de Muzen, tuin van de Lapidary, de rozentuin... Onberispelijke wandelpaden, klassieke beelden, palmbomen en zeldzame bloemengeuren omringen dit paradijs. Zoals het was in haar tijd, komt elke twintig minuten de beroemde "muzikale fontein" nog steeds in actie tijdens het spelen van Mozart.

De ontheiliging

Béatrice maakte van de villa haar winterresidentie en kwam hier een jaar of tien regelmatig, waarbij ze haar tijd verdeelde tussen Parijs, Monaco en Deauville. Geboren in de Talleyrand-hotel in Parijs op 14 september 1864 stierf ze in Davos, Zwitserland op 7 april 1934 aan tuberculose. Bij haar overlijden schonk de barones het pand en de collecties aan de Academie voor Schone Kunsten afdeling van de Institut de France en het is nu open voor het publiek.

Gruwelijk genoeg nam Frankrijk (onder het bewind van de collaborerende Vichy-regering) tijdens WO II deel aan het systematisch plunderen en liquideren van haar villa en collecties. Tijdens de oorlog werd Cap Ferrat verlaten door zijn inwoners en werd het gebied ontgonnen en geplunderd. De villa bleef twee jaar onbeheerd en de tuinen verlaten.

Wedergeboorte & schande

Na de oorlog heeft de door mannen gedomineerde Academie voor Schone Kunsten gehuurd Louis Marchand om aan de zwaar verwaarloosde tuinen te werken en ze in hun vooroorlogse pracht te herstellen. Het gebouw werd gerepareerd en er werd een nieuw kleurenschema gekozen voor de gevels: terwijl Béatrice voor okergeel had gekozen, schilderde de Academie de villa opnieuw in roze. Béatrice was een vrouw die wist wat ze wilde en elk detail van de villa zorgvuldig uitkoos, waardoor dit een verrassende zet was.

In een even schokkende (lees: diep seksistische) beweging werd de villa hernoemd van Béatrice's gekozen naam van 'Ile de France' naar 'Villa Ephrussi de Rothschild'. De naam van Beatrices afschuwelijke ex-man werd vóór die van haar toegevoegd, waardoor hun geschiedenis voor altijd in het publieke oog verstrengeld raakte en hem onterecht de eer gaf voor een villa waar hij niets mee te maken had - sterker nog, hij had er nog nooit een voet in gezet! Dit zou Béatrice hebben doen walgen, die een feministe was en haar hele leven met seksisme te maken had. We hopen dat de Academie in de nabije toekomst "Ephrussi" uit de naam zal verwijderen.

Tegenwoordig zijn de villa en veel van de tuinen bewaard gebleven (hoewel een groot deel van het land is verkocht) en dankzij Béatrice is dit landgoed een belangrijke toeristische attractie en geldmaker voor de Franse Rivièra. Het is niet in erg goede staat, maar toch een bezoek waard om de tuinen en de overgebleven schatten te zien die door de barones zijn verzameld.

Evenementen om bij te wonen

In de villa worden veel evenementen gehouden. Check dit bericht en onze activiteitenkalender voor updates.

Cocktailparty's op zomeravonden

In juli en augustus blijft Villa Ephrussi de Rothschild 's avonds open. Op vrijdag en zaterdag kunt u de villa en de tuinen ontdekken tijdens avondevenementen die de magie van de gouden dagen van de Côte d'Azur doen herleven. Live muziek, fonteinen, een bar en kaarsen rondom de tuinen vormen de setting voor een romantisch en glamoureus bezoek aan de villa. De villa is geopend van 19.30 uur tot middernacht (zonsondergang is rond 21.00 uur). De patio en de bassins van de Jardin à la Française (tuin in Franse stijl) worden verlicht door honderden kaarsen.

Avondconcerten en diners

Van december tot maart opent Villa Rothschild de deuren na 18.00 uur voor incidentele concerten en diners. Deze memorabele avonden worden aangeboden met intieme concerten, verlichte tuinen en champagne. De concerten worden gevolgd door een optioneel diner bij kaarslicht met uitzicht op de baai van Villefranche. Zien timing, details en koop hier tickets.

Details bezoeken

De villa (inclusief de tuinen) is open voor bezoek en is de reis waard om te zien. Er is ook een theesalon / restaurant in wat voorheen als eetkamer werd gebruikt. In deze rustige oase met vrij uitzicht op de baai van Villefranche kan je terecht voor een heerlijk hapje. Tijdens de lunch serveert de theesalon lichte maaltijden (salades, quiches of de dagschotel).

Website: Officiële Villa Ephrussi de Rothschild-website

In de buurt: Als je zin hebt om er een dagje uit van te maken, loop dan ook eens naar de Griek Villa Kerylos , wat een aangename wandeling langs de kust is Beaulieu, met een prachtig uitzicht.

Meer willen? Hier is een lijst met beroemde villa's, de beroemdheden die ze bezaten, en de gekke dingen die daar gebeurden.